Został wytyczony wzorem wielu miast Europy. Czerwona linia – jak potocznie jest nazywany – przebiega przez Stare Miasto, Nowe Miasto i część Śródmieścia. Został utworzony z inicjatywy władz miasta i Regionalnego Oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w 750. rocznicę nadania Szczecinowi praw miejskich. Cały szlak liczy 7 km i przedstawia 42 obiekty. W punktach IT i PTTK można nabyć kieszonkowy przewodnik wraz z mapą Miejskiego Szlaku Turystycznego.
Dworzec kolejowy (1)
ul. Kolumba
W 1836 roku powstał w Berlinie Komitet Budowy Kolei Berlińsko – Szczecińskiej, w skład którego weszli bogaci kupcy z obu miast i burmistrz Szczecina. Budowie dworca przeciwstawiały się władze wojskowe, zarzucając proponowanej lokalizacji ograniczenie widoczności na przedpolach twierdzy. Miasto nie ustąpiło, dostrzegając w takim położeniu dworca korzyści dla rozwoju. Budowę ukończono w 1843 roku. Wtedy jednak był to końcowy przystanek na trasie z Berlina. Dopiero w 25 lat później przedłużono tory i poprowadzono je mostem przez Odrę i Parnicę w kierunku prawobrzeżnego miasta, a stąd do Gdańska, Poznania i Wrocławia.
Gmach Poczty (2)
ul. Dworcowa 20
Obiekt wybudowano na zlecenie głównej dyrekcji poczty z Berlina. Pierwsze wzmianki i projekty pochodzą z 1842 roku. Projekt finalny jest autorstwa Carla Schwaldo z 1872 r. Został zrealizowany przez radców budowlanych Schwatla i Endella. Uroczyste otwarcie nowej poczty odbyło się 1 grudnia 1874 roku, zaś w 1877 roku podjęto rozbudowę obiektu od strony Odry.
Budynek wzniesiono z czerwonej cegły w stylu neogotyckim. Fasadę ozdabiają gzymsy i fryz koronujący. Podczas rozbudowy w 1877 roku zastosowano znacznie skromniejszy wystrój elewacji.
Najbardziej okazałym pomieszczeniem budynku jest główny hol ze stropem wspartym na kolumnach i szklanym dachem. Mieścił się tu dział ekspedycji i obsługi klientów. Na pierwszym piętrze znajdowały się mieszkania dyrektora poczty, naczelników i kasjera, na drugim – mieszkania pozostałych urzędników. Stajnię i wozownię ulokowano na zapleczu od strony rzeki Odry.
Budynek dawnych koszar (3)
ul. św. Ducha
Zbudowano go w 1818 r. w pobliżu nieistniejącej Bramy Ślimaczej. Na skutek wielokrotnych przed-i powojennych adaptacji wnętrze budowli uległo zmianie. Zewnętrznie budowla ciągle nosi cechy klasycyzmu. Elewacje obiegają profilowane gzymsy, a otwory okienne obramowane są opaskami. Fasada posiada szeroki ryzalit i tympanon.W 2001 r. obiekt został wyremontowany i stał się siedzibą TUiA WARTA S.A.
Fragment muru oporowego (4)
ul. Św. Ducha
Fragment średniowiecznego muru oporowego, prostopadłego do obwarowań miejskich, w pobliżu nieistniejącej Bramy Świetego Ducha, z tablicą poświęconą pobytowi wojsk hetmana Stefana Czarnieckiego na ziemi szczecińkiej w 1657 roku.
Kościół św. Jana Ewangelisty (5)
ul. św. Ducha 9
Kiedy w 1240 r. przybyli do Szczecina franciszkanie, książę Barnim I podarował im drewniany kościół i klasztor. W początkach XIV w. wznieśli oni halowy, trójnawowy gotycki kościół przyklasztorny z prezbiterium zamkniętym absydą na planie dziesięcioboku. W 1527 r. franciszkanie opuścili Szczecin, a kościół przejęli protestanci. W budynkach poklasztornych urządzono przytułek dla ubogich i szpital. Od czasów szwedzkich (druga połowa XVII w.) do początku XIX wieku pełnił rolę świątyni garnizonu szczecińskiego, a następnie w okresie wojen napoleońskich urządzono w nim magazyn żywności. Później został zamknięty ze względu na zły stan techniczny.
W latach 1929-30 dzięki staraniom prof. Hugo Lemckego przeprowadzono remont kościoła, chroniąc go przed dalszym niszczeniem i zachowując średniowieczne dziedzictwo. W czasie nalotów alianckich w 1944 r., mimo zniszczenia okolicznej zabudowy, kościół ocalał. W 1957 r. został oddany pod opiekę księżom Pallotynom, którzy zaczęli odbudowę i przywracanie jego gotyckiego charakteru. We wnętrzu warto zwrócić uwagę na fragmenty piętnastowiecznych malowideł na ścianach i filarze, płyty nagrobne z 1378 r. i 1676 r. oraz barokowe organy z II poł. XVIII w.TRAFO Trafostacja Sztuki (5a)
TRAFO Trafostacja Sztuki w Szczecinie to najmłodsze centrum sztuki współczesnej w Polsce. Zajmuje wyjątkowe miejsce w sercu miasta. Mieści się w odrestaurowanym w 2012 roku budynku zabytkowej transformatorowni. Nowoczesne wyposażenie usytuowanych na trzech poziomach przestrzeni galeryjnych umożliwia zróżnicowane działania wystawiennicze. Imponująca hala główna o powierzchni 350m² i wysokości 15m zapewnia wyjątkową przestrzeń dla interdyscyplinarnych projektów i dzieł site-specific. Galeria działa we współpracy z artystami o międzynarodowym statusie, reprezentującymi współczesne pokolenie twórców.
Most Długi (6)
ul. Wyszyńskiego
Pierwszy z istniejacych w tym miejscu mostów zbudowano w 1299 r. Rozwój miasta powodował konieczność dość częstej przebudowy kolejnych konstrukcji. W 1903 r. w miejscu dotychczasowych wzniesiono zwodzony Most Hanzy. W jego budowie uczestniczyły firmy z Frankfurtu nad Menem (obróbka elementów kamiennych i montaż filarów), Zielonej Góry (montaż konstrukcji stalowej), Hamburga (maszyny uruchamiające system zwodozny) i Berlina (urządzenia elektryczne).
Obecny Most Długi powstał w 1959 r. i również posiadał element zwodzony, który z czasem przestał być używany, a następnie został zlikwidowany podczas gruntownego remontu mostu w 2001r.
Aleja Żeglarzy (6a)
Szczecińska Aleja Żeglarzy tworzona jest etapami. Jej głównym zadaniem jest pokazanie związku Szczecina i mieszkańców miasta z morzem. W swym założeniu ma być to swoista plenerową wystawa, opowieść o morzu, ludziach i Szczecinie – począwszy od XII wieku do czasów współczesnych.
W Alei Żeglarzy swoje miejsce znajdą znani ludzie morza, legendarne żaglowce, jachty, statki, a także zrealizowane marzenia – wyprawy, rejsy i podróże morskie. Wśród nich są rzeźby – Łódź Wyszaka, Bogusława X, kapitana Konstantego Maciejewicza, kapitana Kazimierza Haski – pioniera szczecińskiego żeglarstwa i muzealnictwa, znanego żeglarza kapitana Ludomira Mączki, legendarnego kota żeglarza Umbriagi, beczki typu szczecińskiego z wysypanymi śledziami i oceaniczna muszla, w której usłyszymy szum oceanu,
Ratusz Staromiejski (7)
ul. Mściwoja 8
Sylwetka ratusza wznosi się na środku dawnego Rynku Siennego. Po przyjęciu praw miejskich w 1243 r. wybudowano tu drewniany budynek, w którym mieściła się izba ławników, sala sądowa i handlowa, a w piwnicach karcer.
Ceglany ratusz wybudowano w XV w. dla władz miasta. W 1570 r. był miejscem obrad Kongresu Pokojowego kończącego wojnę pomiędzy Szwecją i Danią. Zniszczony zupełnie podczas II wojny światowej, został odbudowany w stylu gotyckim, jednak z barokowym szczytem południowym.
Obecnie w ratuszu mieści się Muzeum Miasta Szczecina, a w piwnicach Browar Rodzinny Wyszak. W otoczeniu ratusza odtwarzana jest zabudowa częściowo nawiązująca do architektury XVII – XIX w.
Nowo odbudowana Starówka (7a)
Kamieniczki zrekonstruowane wokół Rynku Siennego i Ratusza, wśród których na szczególną uwagę zasługują fasady Domu Monitów przy Rynku Siennym 4 i kamienic przy ulicy Siennej 7 i 8. Tę ostatnią wieńczy tympanon z płaskorzeźbą Fortuny, rzymskiej bogini losu.
Kamienica Loitzów (8)
W pobliżu ratusza stoi późnogotycka kamienica z 1547 r. wybudowana przez bogatą i wpływową szczecińską rodzinę Loitzów. Rodzina kupiecka Loitzów wysunęła się na czoło mieszczaństwa dzięki piastowaniu wysokich urzędów we władzach miejskich, handlowi z wieloma krajami Europy oraz bankierstwu. Mimo, że w okresie świetności fortuna Loitzów obejmowała także nieruchomości w miastach niemieckich, to w 1572 r. nierzetelni dłużnicy doprowadzili ich do bankructwa, po którym rodzina wyjechała do Krakowa. Elewacja kamienicy ma bogatą dekorację maswerkową, wieżową klatkę schodową i charakterystyczne skośne okna. Obecnie mieści się tu Liceum Sztuk Plastycznych.Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinie (9)
ul. Korsarzy 34
Każdy, kto wjeżdża do centrum Szczecina mostami nad Odrą, widzi górujący nad nim czerwony masyw gotyckiej katedry i jasnoszarą, wyniosłą sylwetę renesansowego zamku z zielonymi hełmami wież, dawną siedzibę książąt z pomorskiej dynastii Gryfitów. Ponad pół tysiąca lat Gryfici władali ziemiami nad południowym Bałtykiem, leżącymi po obu stronach Odry, od terenów, które rozciągają się na zachód od wyspy Rugii, po Pyrzyce na południu i miasto Lębork na wschodzie. Tak wyglądało Księstwo Pomorskie, którego ostatni władca, Bogusław XIV, zmarł bezpotomnie w roku 1637 podczas wojny 30-letniej. Traktat westfalski (1648), który tę wojnę kończył, podzielił księstwo; część zachodnią, z Wolinem i Szczecinem, objęła na sto lat niemal Szwecja, część wschodnią, ze Stargardem, Koszalinem, Słupskiem – Brandenburgia.
W 1705 r., gdy w Polsce trwały perturbacje o tron, na zamku w Szczecinie zamieszkała królowa Katarzyna Leszczyńska z córką, a w 1711 r. dołączył do nich król Stanisław Leszczyński. W 1720 r., w wyniku układu pokojowego kończącego wojnę północną, Szczecin objęły Prusy. Na zamku zamieszkał później dowódca szczecińskiego garnizonu, gen. von Anhalt-Zerbst, którego córką była księżniczka Zofia Augusta, późniejsza caryca Rosji, Katarzyna II. W 1752 r., w skrzydle muzealnym zamku, król Prus Fryderyk Wielki założył mennicę.
W 1944 r. alianckie naloty dywanowe zniszczyły zamek. W 1945 r. Szczecin znalazł się w granicach Polski. W 1946 r. przystąpiono do robót zabezpieczających zamek, odkrywając m.in. kryptę książęcą. W 1948 r., na dziedzińcu, zaczęły się badania archeologiczne.
W latach 1958-1980 zamek został odbudowany na planie renesansowej siedziby książęcej.
W tym reprezentacyjnym obiekcie Pomorza Zachodniego swoje miejsce znalazły instytucje kultury, które tworzą ośrodek o nazwie Zamek Książąt Pomorskich. Jest tu też Opera na Zamku i Zachodniopomorski Urząd Marszałkowski.
Ujeżdżalnia książęca (10)
ul. Rycerska
Wzniesiona w latach 1720-36 na planie nieregularnego prostokąta zimowa ujeżdżalnia zamkowa ustawiona jest fasadą do ulicy Rycerskiej. Posiada interesujący wykonany w Saksonii portal przeniesiony tutaj prawdopodobnie z zamku. W centralnym zwieńczeniu portalu znajduje się element kamienny z wizerunkiem Gryfa z czasów Filipa II. Budynek w części parterowej jest wzniesiony z cegły i otynkowany, konstrukcja pierwszego pętra została wykonana w technice ryglowej. W górnej partii fasady znajduje się wystawka z urządzeniem do podnoszenia siana składowanego niegdyś na strychu. W XIX w. budynek należał do Dowództwa Królewskiego Garnizonu, a od roku 1912 do Wojskowego Skarbu Rzeszy. W 1929 r. przekazano go stojącemy nieopodal zamku Teatrowi Miejskiemu z przeznaczeniem na magazyn rekwizytów. Ujeżdżalnię ze zniszczeń wojennych odbudowano w 1959 r.Baszta Panieńska (11)
ul. Panieńska
Tuż u podnóża zamku biegnie ulica Panieńska – główny trakt komunikacyjny dawnego Szczecina. Swoją nazwę wzięła od założonego w 1243 r. poza murami miejskimi klasztoru cysterek. Przy końcu ulicy Panieńskiej, tuż przy trasie Zamkowej, stoi Baszta Panieńska (Baszta Siedmiu Płaszczy), relikt średniowiecznych murów obronnych otaczających Stare Miasto do pierwszej połowy XVIII w.
Baszta Panieńska pełniła funkcje obronne i więzienne. Posiada dwie kondygnacje zakończone krenelażem i stożkowy hełm. W czasie II Wojny Światowej uległa częściowemu zniszczeniu. Rekonstrukcji dokonano w latach 70. dwudziestego wieku.
Trasa Zamkowa (12)
Powstała w miejscu przedwojennego Mostu Kłodnego. Część wjazdową oddano do użytku w 1987 r., nitkę wyjazdową w 1996. Na trasę składają się mosty nad rzekami Odrą i Parnicą oraz estakady nad wyspą Łasztownią. Na wschodnim brzegu Odry, w miejscu podpór trasy, do początku XX wieku stały zabudowania kościoła św. Katarzyny i klasztoru cysterek.
Wały Chrobrego i Akademia Morska (13)
Wały Chrobrego 1/2
Tuż po rozstrzygnięciach traktatu pokojowego z 1720 r. król Fryderyk Wilhelm I zdecydował o budowie umocnień, w tym fortu na nabrzeżu nadodrzańskim. Budowa fortu Anhalt, później fortu Leopolda właściwie nigdy nie została ukończona. Kiedy w 1873 r. władze miejskie podjęły decyzję o wyburzeniu murów miejskich, również fort przestał istnieć. Powstał plan nowych założeń urbanistycznych miasta, a tym samym konieczność zagospodarowania terenu po wcześniejszych umocnieniach. Do stworzenia obecnych Wałów Chrobrego przyczynił się m.in. nadburmistrz Szczecina Herman Hacken, a także architekci projektujący kolejne budowle. Prace budowlane na obszarze dzisiejszych Wałów Chrobrego prowadzono od 1902 do 1921 r. Kompleks składa się z tarasu widokowego oraz czterech budynków.
Najwcześniej, bo w 1902 r. ropzoczęto budowę gmachu od strony Starego Miasta. Zaprojektowany w stylu neobarokowym z elementami neoklasycystycznymi został ukończony w 1905 z przeznaczeniem dla Krajowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Przylegająca doń budowla w stylu północnoniemieckiego manieryzmu została wzniesionaw latach 1914-1921 dla Naczelnej Dyrekcji Ceł. Od 1962 roku oba gmachy użytkuje Akademia Morska (do 2004 r. Wyższa Szkoła Morska).Muzeum Morskie (14)
Wały Chrobrego 3
Pośrodku Wałów Chrobrego w 1913 roku otwarto gmach Muzeum Miejskiego wybudowany wg projektu Wilhelma Meyera-Schwartau. Budynek w stylistyce nawiązuje do wczesnego modernizmu i secesji. Pola między arkadami fasady przedstawiają piramidę Cheopsa, Akropol, katedrę w Kolonii i Bazylikę św. Piotra w Rzymie. Na południowej ścianie muzeum znajdują się postacie kobiece symbolizujące malarstwo, grafikę i rzeźbę. Obecnie w gmachu mieści się Muzeum Morskie oraz Teatr Współczesny. Budowla wznosi się na osi dekoracyjnego założenia Wałów Chrobrego. Po bokach olbrzymich schodów wiodących na owalny taras stoją dwa pawilony widokowe. Na środku tarasu stoi pomnik “Herkules walczący z centaurem”. Z pawilonów w kierunku umieszczonej u podnóża tarasu fontanny ozdobionej figurami Jana z Kolna i Wyszaka prowadzą kręte schody. (więcej >>)
Urząd Wojewódzki (15)
Wały Chrobrego 4
Ta pięcioskrzydłowa budowla z dwoma dziedzińcami została wybudowana w latach 1906 – 1911 dla Rejencji Szczecińskiej i instytucji morskich. Całość wzniesiona z czerwonej cegły z elementami jasnego kamienia. Posiada dwie wieże wzorowane na podobnych kościelnych i ratuszowych wieżach z okresu świetności Hanzy.
Do budynku prowadzi obszerne wejście poprzedzone kolumnowym portykiem. We wnętrzu uwagę zwraca okazała klatka schodowa wyłożona marmurem. W wielu pomieszczeniach do dziś zachowała się bogata drewniana boazeria.
Pomnik Adama Mickiewicza (16)
pl. Mickiewicza
Pomnik Adama Mickiewicza odsłonięto w 1960 r. z okazji tysiąclecia państwa polskiego. Jego autorem jest Sławomir Lewiński. Do czasu II Wojny Światowej w tym samym miejscu stał brązowy pomnik cesarza Fryderyka III na koniu.
Park im. Stefana Żeromskiego (16a)
ulice Malczewskiego/Parkowa/Plantowa/Matejki
Założony na miejscu dawnego cmentarza park obecnie pełni funkcje rekreacyjne. Wielu mieszkańców Szczecina odpoczywa tu od zgiełku i hałasu. Jest także licznie odwiedzany przez turystów zmierzających na Wały Chrobrego. To miejsce spacerów przedszkolaków i uczniów pobliskich szkół. W parku szczególnie bogato przedstawiają się gatunki drzew liściastych m.in. klon Trautvettera, dąb wielkoowocowy i burgundzki, grujecznik japoński, klon kolchidzki (największy okaz w środkowej Europie). Drzewa iglaste występują w postaci pięknych cisów oraz modrzewia i sosen. W parku zlokalizowany jest jeden pomnik przyrody – jest to głaz narzutowy z różowego granitu.
Na północ od parku neogotycki kościół św. Stanisława Kostki, ukończony w 1890 roku jako Pokoju. Posiada jednolity wystrój rzeźbiarski z brązu wg proj. Czesława Dźwigaja i witraże proj. Brunona Tode.
Cerkiew prawosławna pw św. Mikołaja (16b)
skrzyżowanie ulic Teofila Starzyńskiego i Zygmunta Starego
Zbudowana w stylu bizantyjskim na planie krzyża greckiego świątynia została udostępniona wiernym we wrześniu 2011 roku. Na uwagę zasługują bizantyjskie ikonostasy i polichromie. Cerkiew nakryta jest kulistą kopułą, pokrytą złoconą blachą. Na wieży cerkiewnej zamontowano sześć dzwonów, które zostały odlane w zakładzie Felczyńskich, zaliczanym do najsłynniejszych w Polsce pracowni ludwisarskich.
Zespół PAZIM (17)
pl. Rodła
Siedziba Polskiej Żeglugi Morskiej, największego polskiego armatora. Na wysokości 75 m znajduje się kawiarnia Café 22 – znakomity punkt widokowy na miasto, otaczające je lasy, wody i wzniesienia w promieniu do 35 km. Kawiarnia prowadzi bliską współpracę ze Związkiem Polskich Artystów Plastyków w Szczecinie, często organizując wystawy zrzeszonych artystów.Brama Królewska (18)
pl. Hołdu Pruskiego
Jest jedną z dwu zachowanych barokowych bram twierdzy szczecińskiej. Powstała w latach 1725-28 w czasie osiemnastowiecznej przebudowy fortyfikacji miejskich wg projketu Gerharda Corneliusa von Wallrave. Prowadząca na północ, nazywana dawniej Bramą Anklamską, obecną nazwę nosi od 1806 r. Nad przejazdem umieszczono tarczę z pruskim orłem, otoczoną łańcuchem Orderu Czarnego Orła i zwieńczoną królewską koroną. W attyce znajdują się siedzące postaci Marsa i Herkulesa. Po przeciwnej stronie nad przejazdem widoczna jest podtrzymywana przez putta tarcza z inicjałami króla Wilhelma Fryderyka I, a nad nią znajdują się insygnia władzy królewskiej. Dodatkowo bramę zdobią rzeźbione elementy oręża, zbroje, tarcze oraz sztandary. Wystrój ten nawiązuje do rzymskiej tradycji pochodów triumfalnych i wieszania zdobycznej broni na bramach miast.
Centrum Dialogu Przełomy (19a)
pl. Solidarności
Centrum Dialogu „Przełomy” (w organizacji) to pawilon wystawowy Muzeum Narodowego w Szczecinie znajdujący się w podziemnym budynku, zagłębionym w Plac Solidarności; większość kubatury ukryta jest pod ziemią. Jego przeznaczeniem jest działalność wystawiennicza i edukacyjna, dotycząca najnowszych dziejów Szczecina i Pomorza Zachodniego. Głównym celem ekspozycji jest pokazanie przełomowych momentów historii pomorskiej, począwszy od włączenia Szczecina w granice państwa polskiego w wyniku porozumień poczdamskich w 1945, ze szczególnym uwzględnieniem momentów buntu społecznego (1970, 1981, 1989), które doprowadziły do odzyskania przez Polskę suwerenności w 1989.
Filharmonia im. Karłowicza (19b)
ul. Małopolska 48
W 2007 roku został ogłoszony konkurs na projekt nowego budynku instytucji. Spośród 44 propozycji została wybrana praca autorstwa Estudio Barozzi Veiga (Fabricio Barozzi, Alberto Veiga). W kwietniu 2011 roku rozpoczęła się budowa nowego gmachu Filharmonii. Generalnym wykonawcą budynku Filharmonii została firma Warbud, za system oświetlenia elewacji odpowiadała firma Osram, natomiast za projekt akustyki sal koncertowych odpowiadał prof. Higini Arau z firmy Arau Acustica. Zakończenie prac nastąpiło wiosną 2014 roku. Nowy gmach filharmonii zbudowano w miejscu XIX-wiecznego Konzerthausu, który został zniszczony w 1944 roku przez naloty alianckie. Mimo późniejszych prób odbudowy w roku 1962 budynek rozebrano, a na jego miejscu przez ponad 50 lat mieścił się parking. Budynek jest laureatem wielu nagród architektonicznych.Budynek Komendy Wojewódzkiej Policji (19c)
ul.Małopolska 47
Neogotycki zespół budynków Prezydium Policji wzniesiono w latach 1902-1905. Dawne prezydium policji było podpiwniczoną, czterokondygnacyjną budowlą z użytkowym poddaszem oraz masywną, pięciokondygnacyjną wieżą w narożu ulic. Budowle nakryto wysokimi dachami: dwuspadowym nad trzyskrzydłowym korpusem, oraz wyższym, czterospadowym z kalenicą nad wieżą. W połaci dachu umieszczono lukarny. Malowniczą bryłę urozmaicały wysoka masywna wieża zwieńczona spiczastym wielobocznym hełmem z iglicą, liczne płytkie ryzality z wysokimi szczytami, oraz wykusze. Wszystkie elewacje zakomponowano jako asymetryczne. Elewacje usytuowane od ulicy otrzymały bogatą oprawę architektoniczną, elewacje od podwórza charakteryzowały się większą asymetrią i nieregularnością.
W okresie nazistowskim w budynku mieściła się siedziba Gestapo. Od 1946 roku w budynku mieściła się Komenda Wojewódzka Milicji Obywatelskiej i Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. W latach 1956-1983 w budynku mieściła się również siedziba Służby Bezpieczeństwa, a w latach 1983-1990 Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych. Od 1990 roku mieści się tu Komenda Wojewódzka Policji.
Kościół pw. śś. Piotra i Pawła (19d)
pl. śś. Piotra i Pawła 4/5
Trójnawowy gotycki kościół zbudowano w latach 1425-1440 na miejscu kościoła drewnianego postawionego podczas misji chrystianizacyjnej biskupa Ottona z Bambergu (1124 r.). Zniszczony w 1677 r. podczas ostrzału artyleryjskiego został odbudowany w latach 1678-1702, jednak z braku funduszy zdecydowano się na konstrukcję jednonawową. Świątynia ma dwudzielny portal z XIV w. oraz cenne wyposażenie: płyty nagrobne z XVII w., ciekawe drewniane sklepienia z malowidłami scen biblijnych z 1703 r., barokowe mosiężne żyrandole oraz plafon z wizerunkiem Trójcy Świętej. W północnej ścianie zewnętrznej znajduje się skarbona z płyt wapiennych z postaciami patronów kościoła. Zewnętrzne ściany zdobią charakterystyczne dla Pomorza maswerki oraz terakotowe portrety szczecinian.
Maszt ze statku S/S Kapitan K. Maciejewicz (20) aktualnie maszt stanął przy Nabrzeżu “Starówka”
pl. Żołnierza Polskiego
Maszt stanął w miejscu przedwojennego Teatru Miejskiego, który – choć w czasie wojny został tylko nieznacznie uszkodzony – rozebranego w 1953 r. Pochodzi ze statku szkolnego przeznaczonego dla utworzonego w 1973 r. Szczecińskiego Liceum Morskiego. obecnie stoi przy ul. Zbożowej.
Domki Profesorskie (21)
pl. Żołnierza Polskiego
Wraz z usytuowanym za nimi krużgankiem należały do zespołu zabudowy wokół kolegiaty mariackiej. Ten nieistniejący dziś gotycki kościół, ufundowany przez księcia Barnima I, chronił w swoich podziemiach szczątki książąt pomorskich. Przy kościele w 1543 r. powstało Pedagogium – namiastka wyższej uczelni. Zreformowane w 1667 r. przez Szwedów zostało przemianowane na Królewskie Gimnazjum Carolinum. W średniowieczu w Domkach Profesorskich mieszkali kanonicy kapituły, a po reformacji profesorowie Pedagogium i kaznodzieje pracujący w kościele. W jednym z budynków do dziś istnieje piętnastowieczna piwnica kryta z gotyckim sklepieniem krzyżowo-żebrowym.
Krużganek i dawne Gimnazjum Mariackie (22)
Krużganek wzniesiony ok. 1330 r. usytuowany był po północnej stronie kościoła pw. Najświętszej Marii Panny. Pierwotnie składał się z czterech skrzydeł, z których pozostało tylko jedno. W jego podziemiach mieściła się krypta grzebalna opróżniona w roku 1813. Piętro zajmowala biblioteka Gimnazjum, którą w 1781 r. przeniesiono do starej kaplicy Mariackiej przy kościele. W 1818 r. piętro przekształcono w gabinet przyrodniczy i matematyczny. Do dziś we wschodniej elewacji zachował się gotycki portal prowadzący niegdyś do kościoła, a we wnętrzu dwa sklepione pomieszczenia. W miejscu po zniszczonym w wyniku pożaru kościele mariackim w 1830 roku rozpoczęto budowę Gimnazjum Mariackiego. Budynek wzniesiono w stylu klasycystycznym. Od 1984 r. mieszczące się w budynku Liceum Ogólnokształcące nosi imię Bohaterów Monte Cassino.
Dom Katarzyny II (23)
ul. Farna 1
Na rogu ulicy Farnej i placu Mariackiego stoi budynek, w którym 2. maja 1729 roku urodziła się księżniczka Zofia Augusta Fryderyka von Anhalt-Zerbst, córka pruskiego generała i gubernatora. Gdy jej ojciec, książę Chrystian August został szczecińskim gubernatorem, cała rodzina zamieszkała na Zamku Książąt Pomorskich. W roku Zofia 1745 poślubiła księcia holsztyńskiego Piotra Ulryka, późniejszego cara Piotra III. Po objęciu przez niego rządów dokonala zamachu stanu i sama zasiadła na tronie Rosji jako caryca Katarzyna II. Budynek ten w czasie II Wojny Światowej został zniszczony. Odbudowano go dopiero w latach 70. dwudzistego wieku. Niestety, usunięto wówczas stylową dekorację elewacji i przebudowano wnętrza.
Bazylika Archikatedralna (24)
pl. św. Jakuba 5
Kościół św. Jakuba zbudowany został poza obwarowaniami grodu w 1187 r. W XIII i XIV w. wzniesiono dwie masywne wieże, a wokół ambitu utworzono wieniec kaplic. Świątynia była wielokrotnie przebudowywana. W 1944 r. podczas nalotów alianckich została poważnie zniszczona. Odbudowę w stylu gotyckim zaczęto w 1972 r wraz z powołaniem diecezji szczecińsko-kamieńskiej. W 1983 r. papież Jan Paweł II podniósł katedrę do godności bazyliki, a w 1987 r. odwiedził ją osobiście.
Wyposażenie katedry jest skromne, lecz unikatowe, jak np. tryptyk z Ciećmierza z XIV w. oraz Pieta z Lubniewic z XV w. Warto obejrzeć barokowe płyty nagrobne, chrzcielnicę, epitafia. Pod ołtarzem zauważymy relikwiarz ze szczątkami św. Ottona. We wschodniej ścianie znajduje się największy na Pomorzu Zachodnim witraż (87 m. kw.) przedstawiający Matkę Kościoła z Dzieciątkiem, Ducha Św. i postacie związane z dziejami kościoła na ziemiach szczecińskich. Na ścianach, filarach i w kaplicach można oglądać liczne tablice pamiątkowe. W 1995 r. w krypcie Gryfitów umieszczono szczątki książąt przeniesione z sarkofagów wystawianych w muzeum na Zamku Książąt Pomorskich. Przed kościołem znajduje się dzwon “Wielki” z 1682 r.Posąg Flory (25)
pl. Orła Białego
Barokowa figura Flory do połowy XIX wieku zamykala attykę Palacu Grumbkowa, później stała w jego ogrodzie. W roku 1905 została przeniesiona do Parku Grabowskiego (obecnie Park Żeromskiego), a nastepnie ustawiono ją przed Bramą Królewską. Po wykonanej konserwacji została ustawiona na Placu Orła Białego w 1991 r.
Fontanna Orła Białego (26)
pl. Orła Białego
Od średniowiecza do końca II wojny światowej Plac Orła Białego zwany był Rynkiem Końskim i stanowił, wraz z Rynkiem Węglowym, centrum handlowe tworzącego się Nowego Miasta. Obecnie skupia wokół piękne barokowe zabytki.
Na placu pośród wierzb stoi studnia – Fontanna Orła Białego zbudowana w latach 1729-1732. Powstała z białego piaskowca z ozdobnym orłem na szczycie. Stanowiła fragment pierwszego, wodociągu szczecińskiego z ujęciem wodnym na Wzgórzach Warszewskich. W południowej części placu stoi posąg Flory z XVIII w.
Pałac Grumbkowa (27)
pl. Orła Białego
Pałac Grumbkowa stojący przy Placu Orła Białego, zwany też Pałacem Pod Globusem, wzniesiono w stylu barokowym na pocz. XVIII w. na polecenie naczelnego prezesa i kanclerza Filipa Otto von Grumbkowa. W tympanonie umieszczono herb z gryfem pomorskim a pod nim głowę kobiety. Całość otoczono motywami roślinnymi, symbolami żeglarskimi i lekarskimi. Wierzchołek tympanonu ozdobiono globusem opartym na dwóch lwach. Pałac był siedzibą Naczelnego Prezydenta Prowincji Pomorskiej Filipa Ottona von Grumbkowa. Obecnie znajduje się w nim Akademia Sztuki w Szczecinie.
Na lewo od Pałacu Grumbkowa stoi zbudowany w poł. XVIII w. neobarokowy Pałac Joński. Nazwę zawdzięcza umieszczonym na frontowej elewacji płaskim kolumnom ozdobionym jońskimi głowami.Pałac Klasycystyczny (28)
U wylotu ulic Staromłyńskiej i Łaziebnej (na prawo od Pałacu pod Globusem) wznosi się Pałac Klasycystyczny, zwany również pałacem Bartza lub Velthusena, wybudowany w latach 1778-1787. Wystrój elewacji jest najdoskonalszym w Szczecinie przykladem architektury przełomu baroku i klasycyzmu. Przybyły do Szczecina w 1769 r. kupiec Georg Christian Velthusen miał w nim zarówno swoją rezydencję, jak i prowadził tu winiarnię oraz skład win. W latach 1874-1920 w pałacu mieściła się siedziba fabryki fortepianów G. Wolkenhauera. Nastepnie w budynku mieścił się bank “Girocentrale Pommern”. Zbombardowany w 1944 r. pałac odbudowany w latach 1959-1966 i przeznaczono na siedzibę średniej Szkoły Muzycznej. Ozdobiony jest rzeźbami głów wybitnych kompozytorów polskich i zagranicznych. Akcentem odwołującym się do czasów Velthusena są widoczne w tympanonach obu elewcji putta zajęte winobraniem i transportem wina.
Pałac Sejmu Stanów (29)
ul. Staromłyńska 27
Budynek powstał dzięki uporowi króla Fryderyka Wilhelma I i pierwotnie był miejscem zgromadzeń przedstawicieli stanów ziemskich pruskiej części Pomorza. Wzniesiona w latach 1926-1927 budowla zajęła parcele po trzech kamieniczkach zniszczonych przez wojska rosyjskie w 1713 r. W latach 1885-1888 gmach rozbudowano w głąb ulicy Staromłyńskiej i dostawiono skrzydło boczne w jego podwórzu. Przekształcono również wnętrza i fasadę. W 1927 r., po przeprowadzce władz prowincji do nowego budynku, w pałacu urządzono Muzeum Prowincjonalne (Pommersches Landesmuseum). Elewacjom przywrócono wówczas pierwotną, barokową formę, a wnętrza przystosowano do potrzeb wystawienniczych. Nad głównym wejściem widnieje herb Pomorza, a w tympanonie wieńczącym ryzalit – herb króla Prus na tle panoplii i trofeów. Półleżące postacie kobiece personifikują cnoty Roztropności (ze zwierciadłem) i Sprawiedliwości (z wagą i mieczem).
Po II Wojnie Światowej budynek przejęło Muzeum Pomorza Zachodniego – obecnie Muzeum Narodowe. We wnętrzu eksponowane są m.in. zbiory malarstwa i plastyki średniowiecznej, genealogia książąt pomorskich, klejnoty i szaty książęce wydobyte z sarkofagów książęcych odnalezionych po wojnie i obecnie eksponowanych w muzeum Zamku Książąt Pomorskich. (więcej >>)Zespół pałacowy (30)
pl. Żołnierza Polskiego 2
Narożna posesja przy ul. Staromłyńskiej należała na początku XIX w. do szczecińskiego kupca Toussanta. Następnie dom ten, zakupiony przez władze wojskowe, pełnił funkcję rezydencji zastępcy generalnego komendanta miasta, generała von Blocka. Z kolei wzdłuż obecnego placu Żołnierza Polskiego mieściły się m.in. łaźnia Mariacka oraz dom rektora Gimnazjum. W 1784 r. oba budynki zakupił Główny Urząd Poczty Królewskiej, który na ich miejscu wzniół nowy gmach poczty. W latach 1886-1889 pałac komendanta przebudowano upodabniając go do budynków poczty. W roku 1939 uproszczono elewację budynków i zlikwidowano dziewiętnastowieczne szczyty.
W okresie II Wojny Światowej dom przy ul Staromlyńskiej uległ zniszczeniu. Odbudowano go w latach 1975-1977 z przeznaczeniem na Galerię Sztuki Współczesnej. W pałacu od strony pl. Zołnierza Polskiego (tzw. Pałac pod Głowami) mieści się natomiast Klub 13 Muz. Przed II wojną światową w nadprożach okien pierwszego piętra widniały głowy antycznych herosów. W czasie powojennej odbudowy (oraz późniejszego remontu) zamiast antycznych popiersi umieszczono głowy szczecinian związanych z kulturą (Władysław Filipowiak, Zofia Krzymuska-Fafius, Stefan Kwilecki, Jan Papuga, Bohdan Skłodowski, Janina Kosińska-Brzozowska, Józef Barecki, Antoni Huebner, Józef Gruda). Wewnątrz budynku w kilku pomieszczeniach zachowały się pierwotne sztukaterie. (więcej >>)
Tablica pamiątkowa (31)
pl. Żołnierza Polskiego
W środkowej części alejki spacerowej na pl. Żołnierza Polskiego znajduje się tablica pamiątkowa z gryfem szczecińskim, harcerską lilijką i znakiem Rodła. Poniżej napis: “Wszystko co nasze Polsce oddamy. W XXV rocznicę powstania harcerstwa w Szczecinie w hołdzie tym, którzy życie sprawie polskiej oddali 1934-1959.” W 1935 roku Maksymilian Golisz założył Drużyną Harcerską “Gryf”, a w 1935 Aleksander Omieczyński Gromadę Zuchów “Wiewiórki”. Obu nauczycieli, działaczy Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech i współpracowników polskiego wywiadu wojskowego skazano za zdradę III Rzeszy na karę śmierci, wykonane w 1941 i 1943 roku.
Gmach Sądu Rejonowego (31a)
Jego budowę zkończono w 1935 roku; poczatkowo słuzył jako Miejska Kasa Oszczędności (Sparrkasse). Po drugiej wojnie światowej budynek stał się siedzibą Komitetu Wojewódzkiego PZPR. W czasie wydarzeń grudniowych 1970 roku pod budynkiem zebrał się 20-tysięczny tłum protestujących. Budynek został podpalony, sprzęty i portrety przywódców wyrzucone przez okna. Starcia na ulicach Szczecina trwały do godz. 22. Tego dnia w Szczecinie w zajściach zginęło 16 osób, a ponad 100 osób zostało rannych.
Pałac Ziemstwa Pomorskiego (32)
al. Niepodległości
Pałac zbudowano w latach 1893-1895 dla Generalnej Dyrekcji i Banku Hipotecznego Ziemstwa Pomorskiego, założonego w 1781 r. i udzielającego kredytów właścicielom majątków ziemskich. W stylu budynek nawiązuje do klasycystycznej fazy baroku. Elewacja zdobiona jest głebokim boniowaniem, część centralną podkresla ryzalit, a wejście zdobi kolumnowy portyk. W zwieńczeniu widnieje gryf pomorski trzymający tarczę z inicjałami króla pruskiego Fryderyka II. W narożach portyku dwie poastacie – po prawej ziemianina z pługiem, a po lewej rycerza z mieczem. W tympanonie widoczny jest dziwięciopolowy herb Pomorza. W głównej Sali posiedzeń zachowały się malowidła przedstawiające widoki i herby miast pomorskich.
Gmach Dyrekcji Poczty (33)
al. Niepodległości
Neogotycki gmach zbudowany wg proj. Hintze w 1905 r. Pierwotnie przeznaczony był dla Pruskiej Poczty Królewskiej. Od frontowej części znajdują się dwa portale, którymi na wewnętrzny dziedziniec mogły wjeżdżać tramwaje bagażowe, o czym świadczą istniejące do dzisiaj szyny. Przed budynkiem rosną cztery dęby szypułkowe (Quercus robur).
Kościół pw. Św. Jana Chrzciciela (34)
ul. Bogurodzicy 3a
Neogotycki kościół zbudowany dla gminy katolickiej postawiono na planie krzyża łacińskiego w rejonie dawnego Bastionu Królewskiego (proj. Engelbrecht Zeibertz z Berlina). Jest budowlą halową, trójnawową wspartą na bogato profilowanych filarach. 30 września 1890 r. arcybiskup wrocławski ks. kard. Jerzy Kopp poświęcił kościół. Co czwartą niedzielę odbywały się tu polskie nabożeństwa.
Wewnątrz w transepcie znajduje się tablica poświęcona niemieckim duchownym katolickim, którzy zostali zamordowani przez hitlerowców. Obok wejścia stoi statua Prymasa Stefana Kardynała Wyszyńskiego ustawiona w roku Prymasa Tysiąclecia 24 czerwca 2001 r. Upamiętnia jego pobyt w Szczecinie w chwili nominacji na Prymasa Polski 30 listopada 1952 r.
Szpital dziecięcy (35)
Kompleks szpitalny zbudowany w latach 1893 – 94 dla Instytutu Położniczego. Rozbudowany w 1904 r. i w okresie międzywojennym. Obecnie mieści się tutaj szpital dziecięcy.Park Gen. Władysława Andersa (36)
pl. Andersa
Park założono na miejscu dawnego cmentarza garnizonowego. Do dziś pozostał tu tylko głaz narzutowy z tablicą poświęconą pamięci żołnierzy francuskich – jeńców wojny francusko-pruskiej (1870-71). Teren ten przylegał do zachodnich bastionów i obwarowań. Park jest największym w mieście skupiskiem robinii białej (Robinia pseudoacacia). Rosną tu także wiązy (Ulmus) i kasztanowce zwyczajne, białe (Aesculushippocastanum) w odmianie Baumana, o pełnych kwiatach nie wytwarzających owoców. Szpaler kasztanowców wzdłuż ul. Obrońców Stalingradu jest unikatem w skali Polski. W parku rosną także krzewy tamaryszku (Tamarix). Osobliwością są rosnące niedaleko kościoła dwa okazy oliwnika wąskolistnego (Elaeagnus angustifolia), którego srebrzystożółte kwiaty wydzielają bardzo intensywny zapach. W pobliżu jednego z nich rośnie korkowiec amurski (Phellodendronamurense).
Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa (37)
pl. Zwycięstwa
Zbudowany w latach 1913-19 w całości jest konstrukcją żelbetonową. Od chwili ukończenia prac w 1919 r. do 1945 r. był protestanckim kościołem garnizonowym. Jest budowlą trójnawową, na planie prostokąta, z półkolistym prezbiterium. Na frontonie wieży zamontowano współczesną rzeźbę Chrystusa. Nad wejściem środkowym płaskorzeźba przedstawiająca św. Jerzego na koniu walczącego ze smokiem. W 1986 r. na wieży zawieszono 4 dzwony o wadze do 350 do 1200 kg.
Kino “Pionier” (37 a)
Jedno z najstarszych działających kin na świecie – oficjalnie rozpoczęło działalność 26. września 1909 roku od pokazów filmów krótkometrażowych. Jego założycielem był Otto Blauert, rok później przejął je Albert Pietzke. Początkowo funkcjonowało jako “Helios”, później, do 1945, nosiło nazwę “Welt-Theater”. Od grudnia 1945 r. do grudnia 1950 r. działało jako “Odra” (później nazwę kina zmieniono na “Pionier”). Pierwszym wyświetlanym po wojnie filmem był “Iwan Groźny” w reż. Siergieja Eisensteina.
Obecnie “Pionier” posiada dwie sale projekcyjne. “Sala Główna” jest większa i tradycyjna w wystroju. Sala “Kiniarnia” została urządzona w stylu retro, filmy ogląda się tu przy stolikach, a obok znajduje się bar, w którym można zamówić m.in. kawę, herbatę lub wino i poczytać czasopisma filmowe. Filmy w sali “Kiniarnia” odtwarzane są ze starego projektora.
Kościół Garnizonowy pw. św. Wojciecha (38)
pl. Zwycięstwa
Neogotycki z elementami neoromańskimi kościół z wieżą o wysokości 65,5 m zbudowano w latach 1906-1909 . We wnętrzu warto zwrócić uwagę na kamienny ołtarz i ambonę, obraz patrona świątyni św. Wojciecha, urny z prochami i ziemią z pól bitewnych Cedyni, Kołobrzegu, Podgajów i Siekierek. Na filarach nawy głównej znajdują się malowidła przedstawiające postacie czterech ewangelistów, a pod arkadami tablice z brązu przedstawiające orła i herby miast Polski zachodniej i północnej (7 herbów). Interesujący jest także witraż nad ołtarzem głównym przedstawiający śmierć św. Wojciecha i witraż nad chórem przedstawiający św. Cecylię.
Pomnik Kornela Ujejskiego (39)
pl. Zwycięstwa
Pomnik tego, urodzonego na Podolu, poety romantycznego, członka tajnej organizacji rewolucyjnej z okresu powstania styczniowego, wykonany został w 1901 r. wg. projektu rzeźbiarza Antoniego Popiela. Do końca II wojny światowej pomnik stał we Lwowie. Po wojnie przywieziony do Polski, od 1956 r. stoi w Szczecinie. Na cokole pomnika znajduje się spętana łańcuchami lira oraz dzieło Kornela Ujejskiego “Chorał”, poświęcone powstaniu chłopskiemu w Galicji w 1846 r. Z tyłu widoczny jest napis “Narodzie mój, bądź szczęśliwy”.
Nieopodal dwa okazy dębu zimnozielnego (Quercus xturneri Pseudoturneri) oraz unikalny pomnik powielacza z 2011 roku, autorstwa Dorota Tołłoczko – Femerling i Piotra Pawelko. Pomnik upamiętnia 25-lecie powstania ruchu „Wolność i Pokój”, jednego z ważniejszych organizacji opozycyjnych wobec komunistycznej dyktatury.
Brama Portowa (40)
Pl. Zwycięstwa
Początkowo nazywana Brandenburską, później Berlińską, została zbudowana w latach 1724-1740 w miejscu wcześniejszej Bramy Nowej. Nad przejazdem widnieją dmące w trąby uosobienia Sławy otaczające tarczę herbową Fryderyka Wilhelma I. Nad nią zobaczymy rzeźbioną panoramę Szczecina oraz Viadrusa – boga Odry, a także łaciński napis związany z losami miasta i Księstwa Szczecińskiego. Wszystko wieńczy tarcza herbowa Prus z koroną królewską oraz rzeźbione trofea. Podczas likwidacji obwarowań w końcu XIX w. została uznana za pomnik architektury i zachowana.
W attyce nad przejazdem w elewacji zewnętrznej widnieje napis:
FRIEDERICUS WILHELMUS REX BORUSSIAE DUCATUM STETINENSEM CESSUM BRANDENBURGICIS ELECTORIBUS SUB CLIENTELAE FIDE POMERANIAE DUCIBUS REDDITUM, POST FATO AD SVECOS DELATUM IUSTIS PACTIS IUSTQUE PRETIO AD PANIM USQUE EMIT. PARAVIT. SIBIQUE RESTITUIT. ANNO. MDCCXIX AC PORTAM BRANDENB: FIERI IUSSIT.
W wolnym tłumaczeniu M. Słomińskiego na język polski napis ten brzmi: Księstwo szczecińskie odstąpione elektorom brandenburskim i oddane ponownie książętom pomorskim przez nieszczęśliwe zrządzenie losu dostało się w posiadanie Szwedów. Fryderyk Wilhelm, król pruski, mocą prawnych układów i za odpowiednią cenę w 1719 r. Pozyskał sięgający do rzeki Piany obszar Księstwa Szczecińskiego, a dla upamiętnienia tego faktu Bramę Brandenburską zbudować kazał.
Czerwony Ratusz (41)
pl. Stefana Batorego 4
Jego budowę prowadzono w latach 1875 – 1879 roku z przeznaczeniem na siedzibę władz miasta. Tutaj swoje urzędy sprawowali dwaj ważni dla historii miasta burmistrzowie – Herman Haken (1878 – 1907) i Friedrich Ackermann (1907 – 1931). Ozdobiony balkonami, strzelistymi wieżyczkami, wieżami i herbem miasta należy do najładniejszych przykładów neogotyku w Szczecinie. Nad głównym wejściem znajdują się cztery alegoryczne postacie symbolizujące wiedzę, rolnictwo, przemysł i gospodarkę morską. Obecnie w Czerwonym Ratuszu swoje biura mają m.in. instytucje morskie.
Gmach Zespołu Szkół nr 8 (41a)
ul. 3 Maja 1
Ukończony w stylu arkadowym w 1872 roku jako kasyno oficerskie i siedziba dowództwa garnizonu. W l. 40. XX w. był katownią Miejskiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Przy szlaku hotel Victoria – d. Dom Turysty PTTK z tablicą B. Czwójdzińskiego, pioniera turystyki.
Plac Tobrucki (42)
Jest ładnym skwerem z ciekawymi okazami drzew i krzewów (omżyn, maklura chińska, paulownia puszysta, orzech czarny). Od wschodu jest zamknięty przez wybudowaną w 1874 roku na zlecenie Poczte Główną (p. 2). Na zachodnim stoku tarasu odrzańskiego znajduje się neogotycki tzw. “czerwony ratusz” (p. 41). Dalej jest zespół budynków Książnicy Szczecińskiej z II poł. XIX w. i neogotycki gmach Rektoratu Pomorskiej Akademii Medycznej z wieżą (68 m). Na placu między gmachami poczty i ratusza znajdowała się wykonana według projektu profesora Manzla fontanna w kształcie łodzi z centralną postacią Sediny trzymającej żagiel. W części dziobowej siedział Hermes, a z morskiej toni wynurzały się potwory i dwóch tytanów. Niestety, pod koniec II wojny światowej fontanna została zdemontowana i wszelki ślad po niej zaginął. Obecnie w miejscu pomnika wieńczącego fontannę zamontowano wielką kotwicę okrętową.
Źródło: PTTK Szczecin
Visits: 6868